Łuszczyca - charakterystyka oraz objawy

Łuszczyca jest przewlekłą chorobą zapalną skóry, należy do najczęściej występujących schorzeń dermatologicznych - dotyka około 3-5% populacji, zwykle ujawniając się między 10, a 40 rokiem życia. Występuje zarówno u kobiet, jak i mężczyzn. W 2/3 przypadków ma łagodny przebieg, natomiast u 1/3 rozwijają się jej cięższe postacie. Zazwyczaj objawia się czerwonymi, swędzącymi grudkami, pokrytymi srebrzystą łuską. Takie zmiany są efektem zbyt szybkiego rogowacenia naskórka.

Cykl naturalnej odnowy naskórka u zdrowych osób trwa 28 dni – w tym czasie powstają nowe komórki skóry, dojrzewają i obumierają, naturalnie się złuszczając. Zaś u osób z problemem łuszczycy układ odpornościowy wysyła sygnał dużo wcześniej, niż jest to wymagane dla prawidłowej odnowy skóry, skracając cały proces do 3-4 dni. Następuje wzmożona produkcja nowych komórek skóry, które bardzo szybko dojrzewają – natomiast stare nie nadążają ze złuszczaniem i na ciele tworzy się gruba warstwa martwych komórek w postaci łusek. Jednocześnie nadmierne pobudzenie komórek powoduje, że wydzielają one czynniki wyzwalające i podtrzymujące proces zapalny w skórze.

Wczesne grudki najczęściej mają wielkość od kilku milimetrów do około 2 cm, ale mogą się łączyć ze sobą, tworząc tzw. ogniska plackowate. Charakterystyczne jest to, że zmiany łuszczycowe wyraźnie wyodrębniają się od zdrowej skóry, a gdy ustępują – nie zostawiają śladów. Zwykle towarzyszy im też uporczywy świąd. W zależności od stopnia zaawansowania choroby ich kolor zmienia się – od różowego do brunatno-czerwonego. Zmiany pojawiają się najczęściej w okolicach łokci, kolan, pleców, na dłoniach oraz na owłosionej skórze głowy, ale mogą także objąć cały obszar ciała.

Warte uwagi jest to, że łokcie i kolana to miejsca, gdzie łuszczyca potrafi utrzymywać się latami i nie ustępować, mimo skutecznego leczenia i redukcji zmian zlokalizowanych na innych obszarach ciała.

Nieestetyczny wygląd skóry i drażliwość powodują u pacjentów duży dyskomfort nie tylko fizyczny, ale także psychiczny. Bywa, że chorzy izolują się od otoczenia, często nie mogą znaleźć pracy – zwłaszcza takiej, która wymaga bezpośredniego kontaktu z klientem. Uporczywe swędzenie bywa też powodem ich ciągłego rozdrażnienia. Czynniki te powodują, że od wielu lat w ocenie skuteczności danej metody terapeutycznej brana jest pod uwagę nie tylko poprawa stanu skóry, ale też jej wpływ, na jakość życia pacjenta. To bardzo ważny aspekt tej choroby, który należy uwzględnić w terapii obejmującej zarówno leki, jak i codzienną dermopielęgnację.